Z artykułu dowiesz się:
1. Dlaczego nawozić iglaki jesienią?
Aby zapewnić iglakom odpowiedni wzrost, intensywne wybarwienie ulistnienia i nienaganny pokrój, trzeba je zasilać. Od wiosny do połowy lipca stosuje się nawozy wieloskładnikowe, których jednym z głównych komponentów jest azot. To pierwiastek potrzebny iglakom głównie w fazie wzrostu, niezbędny m.in. do tworzenia ulistnienia i nowych pędów. Od sierpnia wzrost iglaków wyhamowuje. W tym okresie krzewy zaczynają przygotowywać się do zimy. To czas, kiedy trzeba zmienić nawozy na jesienne.
Rośliny iglaste mają różną, naturalną odporność na zimowe warunki. Większość gatunków, jeśi jest śnieg, bardzo dobrze znosi mróz. W czasie bezśnieżnych zim iglaki mogą schnąć. Nawożenie jesienne pomaga tego uniknąć. Roślinom iglastym pomaga w dobrej kondycji przetrwać zimę dostarczenie składników pokarmowych wspomagających gospodarkę wodną w ich tkankach.
Na suszę zimową najbardziej są narażone iglaki, które nie zrzucają igieł i łusek na zimę, czyli większość. Poprzez ich ulistnienie cały czas zachodzi bowiem transpiracja, czyli parowanie wody. Jeżeli podłoże jest zamarznięte, korzenie nie mogą pobierać wody w wystarczającej ilości. Dlatego po zimie dość często schną np. pojedyncze tuje w żywopłotach. Iglaki, dzięki nawożeniu jesiennemu, lepiej znoszą zimowe warunki! Zwiększa się ich zimotrwałość i mrozoodporność.
Przeczytaj także: Sposób na zdrowe iglaki
Wiele iglaków, np. jałowce i tuje (żywotniki), brunatnieje wraz z nadejściem zimy. Niektóre odmiany stają się brązowe, inne rudzieją albo tracą złocisty odcień. To naturalne zjawisko, a nie efekt braku nawożenia, nieprawidłowej pielęgnacji, choroby czy inwazji szkodników. Spowodowane jest zagęszczaniem soków w tkankach iglaków z powodu niskiej temperatury. W ten sposób rośliny iglaste przygotowują się do zimy. Wiosną, gdy temperatura wzrasta, odzyskują piękną kolorystykę.
2. Kiedy wykonać jesienne nawożenie iglaków?
Jesienne nawożenie iglaków zaczyna się w sierpniu i kontynuuje do października lub listopada (w zależności od rodzaju nawozu). Specjalne mineralne nawozy jesienne (bez azotu) stosuje się co 3-4 tygodnie na przełomie lata i jesieni. Rekomendowana jest także jedna aplikacja w marcu. Przeciętne dawki to 25-200 g nawozu w zależności od wielkości iglaków. Jesienią bez ograniczeń można stosować kompost.
Późną jesienią młode iglaki można również okrywać białą agrowłókniną. Taka ochrona ogranicza transpirację wody z części nadziemnych, co zapobiega ich przesuszeniu.
Przeczytaj także: Zimozielone rośliny ogrodowe – 5 łatwych w uprawie
Iglaki uprawiane nad brzegami stawów lub na wysepkach, np. cypryśniki błotne i choiny, nie powinny być zasilane nawozami mineralnymi, w tym jesiennymi. Istnieje bowiem ryzyko, że nawozy zostaną wymyte i dostaną się do wody w stawie. Mogą być wtedy przyczyną nadmiernego rozwoju glonów, a nawet śnięcia ryb. Iglakom uprawianym nad stawami wystarczają składniki pokarmowe zawarte w wodzie.
3. Jakich nawozów używać do iglaków jesienią?
Do jesiennego zasilania iglaków nadają się różne nawozy, zarówno mineralne, jak i organiczne. W nawozach mineralnych nie powinno być azotu, gdyż mogłyby stymulować iglaki do dalszego intensywnego wzrostu oraz związanego z nim zaburzenia drewnienia pędów (w efekcie mogą przemarzać). W ich składzie pożądane są zwiększone ilości fosforu i potasu, które są niezbędne podczas zimowania. Takie receptury mają specjalne nawozy jesienne. Do roślin iglastych polecany jest Nawóz jesienny do iglaków i tui Przygotowanie do zimy. W jego składzie są fosfor, potas, magnez, siarka oraz bentonit i mączka bazaltowa (naturalne, zmielone skały).
Potas ma ogromny wpływ na gospodarkę wodną iglaków. Brakuje go zwłaszcza w glebach przepuszczalnych, po suchym i gorącym lecie (z upałami powyżej 30°C). Niedobór potasu sprawia, że iglaki mogą brunatnieć i zasychać zimą z braku wody, gdy gleba zamarza, a jednocześnie nie ma śniegu. Szczególnie wrażliwe na suszę zimową są iglaki zimozielone, młode oraz posadzone w donicach.
Fosfor to pierwiastek wolno przemieszczający się w glebie. Jeśli go brakuje, iglaki nie przyswajają potasu w odpowiedniej ilości. To może być przyczyną ich zasychania. Niedobór fosforu często występuje w glebie zbitej, suchej, zalewanej, w której brakuje substancji organicznej. Na przyswajanie fosforu pozytywnie wpływa nawożenie dolistne magnezem.
Dużo magnezu (16%), który korzystnie wpływa na wybarwienie i zagęszczenie igieł, zawiera Nawóz do iglaków wzmacniający wybarwienie igieł. Stosować go można od przedwiośnia do połowy października - poprzez podlewanie oraz dolistnie (przy pomocy opryskiwacza).
Z nawozów organicznych bardzo dobry do jesiennego nawożenia jest kompost, zarówno świeży, jak i granulowany. Przykładowo, na bazie kompostu (100% z masy owocowo-warzywnej) wytwarzany jest Nawóz Bezpieczny Trawnik. Podsypywać nim można, aż do połowy listopada, zarówno trawnik, jak i rosnące na nim iglaki oraz inne rośliny.
Iglaki uprawiane w donicach, np. na balkonie, wygodniej zasilić organicznym nawozem płynnym. Odpowiedni jest np. Biohumus Max Uniwersalny, który powstaje w wyniku przetrawienia substancji organicznej przez dżdżownice kalifornijskie. Stosować go można do połowy października.
Przeczytaj także: Jesienne nawożenie krzewów ozdobnych
4. Dlaczego iglakom potrzebne jest zasilanie organiczne jesienią?
Mineralne nawozy jesienne stosuje się łatwo. Ich skład jest opracowany zgodnie z potrzebami roślin. Oprócz wersji do iglaków, dostępne są także Nawóz jesienny do trawników Przygotowanie do zimy oraz Nawóz jesienny do ozdobnych Przygotowanie do zimy.
Granulki nawozu jesiennego wystarczy rozsypać pod iglakami i płytko wymieszać z ziemią, np. ręką lub grabiami. Trzeba jednak wiedzieć, że składniki zawarte w nawozach, np. fosfor, potas i magnez, są stopniowo wymywane przez wodę. Szybkość tego procesu zależy od intensywności opadów oraz rodzaju gleby - przebiega szybciej, jeśli jest ona lekka, piaszczysta. Aby składniki pokarmowe oraz wodę zatrzymać na dłużej w glebie, warto wzbogacać ją systematycznie w próchnicę. Jej bogatymi źródłami są kompost, ale także ściółki z naturalnych materiałów, jak Torf ogrodniczy odkwaszony, kora, zrębki.
Po kilku lub kilkunastu miesiącach ściółki się rozkładają, co wiele osób uważa za ich wadę. Bardziej cenią walory dekoracyjne, gdyż wyściółkowane iglaki wyglądają na zadbane, a ogród jest uporządkowany. Jednak warto docenić także to, że ściółki zamieniają się w próchnicę. Tam gdzie jest ona w glebie, iglaki rosną lepiej. Czasem ściółka zapobiega też chorobom, np. kora chroni cisy przed fytoftorozą. Ściółka ogranicza zamarzanie gleby, co sprawia, że korzenie iglaków mają zimą lepszy dostęp do wody. Latem zaś ściółka zabezpiecza glebę przed przesuszeniem. To istotne zwłaszcza w przypadku takich iglaków jak choina, cis, jodła, modrzew, sośnica, świerk, tuja (żywotnik), żywotnikowiec.
Przeczytaj także: Ściółkowanie korą – 6 zalet
5. Jakie wymagania pokarmowe mają iglaki?
Iglaki nie mają takich samych wymagań pokarmowych. Wiele gatunków świetnie rośnie w ziemi suchej i ubogiej oraz toleruje brak zasilania. Większość ma jednak wymagania średnie albo duże. Poza tym zapotrzebowanie na składniki pokarmowe jest większe, jeśli iglaki są intensywnie cięte. Mocno przycina się np. żywopłoty i topiary (żywe rzeźby) z cisów oraz tui (żywotników). Modne są także kompozycje z sosen i jałowców stylizowane na bonsai. Trzeba o tym pamiętać dobierając odpowiednie nawozy zarówno wiosną i latem, jak i jesienią. Nawożenie jesienne ma bardzo duży wpływ na wygląd ulistnienia oraz kondycję iglaków.
Iglaki o dużych wymaganiach pokarmowych
- Choina kanadyjska
- Cis japoński
- Cis pospolity
- Cis pośredni
- Jodła koreańska
- Metasekwoja chińska
- Sośnica japońska
- Świerk pospolity
- Żywotnikowiec japoński
Iglaki o średnich wymaganiach pokarmowych
- Jałowiec łuskowaty
- Jałowiec płożący
- Jałowiec skalny
- Modrzew europejski
- Sosna limba
- Sosna wejmutka
- Świerk biały
- Świerk kłujący
- Żywotnik zachodni (tuja)
Iglaki o małych wymaganiach pokarmowych
- Jałowiec chiński
- Jałowiec Pfitzera
- Jałowiec pospolity
- Jałowiec rozesłany
- Jałowiec sabiński
- Mikrobiota syberyjska
- Sosna czarna
- Sosna górska (kosodrzewina)
- Sosna pospolita