Parocja perska
PAROCJA PERSKA (Parrotia persica) jest dużym krzewem lub małym wielopniowym drzewkiem, w uprawie osiągającym 6-10 (12) m wysokości, w ojczyźnie dorasta do 15-30 m (Puszcza Kaspijska). Młoda kora ma barwę brązową, starsza dekoracyjnie łuszczy się płatami, jak u platana, odsłaniając wielobarwny spód (szczególnie dekoracyjna w okresie bezlistnym). Pędy oliwkowobrązowe z jaśniejszymi przetchlinkami. Liście bardzo dekoracyjne, eliptyczno-jajowate, długości do 15 cm. Na pędach ułożone skrętolegle. Wczesną wiosną różowawe, w okresie lata skórzaste, błyszczące i ciemnozielone, a jesienią przebarwiają się na kolory od pomarańczowego do szkarłatnoczerwonego. Jesienne przebarwianie liści jest najwiekszą ozdobą parocji. Utrzymują się długo na krzewie i dopiero temperatura poniżej - 8 °C niszczy je całkowicie. Bardzo szybko rozkładają się na glebie wzbogacając ją w próchnicę. Kwiaty ukazują się już w III-IV (przed rozwojem liści), niepozorne, różowoczerwone, pozbawione płatków, najobficiej kwitnie co 2 lata. W okresie bezlistnym ozdobne są kuliste pąki kwiatowe.
Stanowisko
Wskazane są stanowiska ciepłe, osłonięte, dobrze nasłonecznione (liście jesienią przebarwiają się intensywniej).
Wymagania
U nas mrozoodporny (młode okazy są bardziej wrażliwe). Preferuje przepuszczalne gliniaste gleby, dostatecznie wilgotne, o pH 6-6,6. Dobrze toleruje miejski klimat i nie cierpi od szkodników oraz chorób.
Ze względu na ładne wybarwianie się liści nadaje się szczególnie do jesiennych zestawień kolorystycznych.
Najczęściej występujące szkodniki:
Ma wyjątkowo twarde, wytrzymałe i odporne na szkodniki drewno, dlatego parocja perska nazywana jest niekiedy "żelaznym drzewem".
