Bukszpan wieczniezielony (gryszpan)
Najpopularniejsze odmiany:
- Bukszpan wieczniezielony ‘Suffruticosa’ – odmiana doskonale nadająca się na niskie żywopłoty. Doskonale znosi, nawet częste strzyżenie. Charakteryzują ją podłużne, jasnozielone, lśniące liście. Jest to odmiana karłowa i zwykle nie przekracza 1 m wysokości.
- Bukszpan wieczniezielony ‘Elegantissima’ - . idealna odmiana na niskie i formowane żywopłoty. Doskonale sprawdza się także w uprawie pojemnikowej. Wyróżnia się liśćmi z białą obwódką, które szczególnie efektownie prezentują się na wiosnę.
- Bukszpan wieczniezielony ‘Faulkner’ – doskonała odmiana na niskie formowane żywopłoty. Wyróżnia się owalnymi, jasnozielonymi i lśniącymi liśćmi.
Stanowisko
STANOWISKO:
Bukszpan najlepiej się czuje na stanowisku osłoniętym w cieniu lub w półcieniu. Mimo, że rośliny są zimozielone to źle znoszą niskie temperatury, a szczególnie wysuszające późno zimowe wiatry.
GLEBA:
Nie ma dużych wymagań glebowych. Dobrze będzie rósł na każdej przeciętnej ziemi ogrodowej, bogatej w wapń. Nie lubi gleb zbyt wilgotnych, gdyż wówczas często choruje.
Wymagania
PRZYCINANIE:
Aby krzewy miały gęsty i zwarty pokrój należy pamiętać o regularnym strzyżeniu. Najlepszy jest termin wiosenny (marzec – kwiecień) oraz połowa lata (sierpień). Do strzyżenia używamy bardzo ostrych nożyc i sekatorów aby uniknąć jakichkolwiek infekcji grzybowych w miejscach postrzępionych, źle przyciętych. Im silniej przycinane są rośliny tym intensywniej prowadzimy dokarmianie roślin.
NAWOŻENIE:
Bukszpany nawozić należy trzykrotnie w ciągu roku. Ostatnie nawożenie przeprowadzić należy do końca lipca. Szczególnie polecany jest nawóz granulowany do bukszpanów i roślin żywopłotowych.
SADZENIE:
Krzewy zakupione w pojemnikach możemy sadzić bez obaw przez cały sezon wegetacyjny. Jednak jeżeli planujemy posadzić żywopłot z bukszpanu, to najlepiej zrobić to na przełomie sierpnia i września. Na gęsty i zwarty żywopłot długości 1 m potrzeba 10-15 roślin. Jeśli planujemy niskie i gęste obwódki wysokości około 25 cm to potrzeba nieco więcej roślin. Sadzi się je w dwóch lub w trzech rzędach. Odległości pomiędzy sadzonkami powinny wynosić około 25-30 cm.
ROZMNAŻANIE:
Bukszpan zaleca się rozmnażać przez sadzonki pędowe. Niezdrewniałe fragmenty pędów długości około 10 cm ścinamy w sierpniu. Ukorzeniamy je w skrzynkach z mieszanką piasku i torfu o odczynie lekko kwaśnym i przechowujemy przez zimę w inspekcie lub chłodnej, widnej piwnicy. Wiosną ukorzenione młode rośliny możemy przesadzić na miejsce stałe.
Najczęściej występujące choroby:
Fizjologiczne zamieranie liści i pędów bukszpanu - wczesną wiosną najmłodsze liście bukszpanu, poczynając od wierzchołków, zmieniają kolor na rdzawobrązowy. Przebarwienia te stopniowo rozszerzają się obejmując całą powierzchnię blaszki liściowej, a następnie także pędy. Przyczynia się do tego niska temperatura panująca w końcu zimy i na początku wiosny, a także wiatry wysuszające tkanki roślinne.
Zamieranie pędów bukszpanu - jest to choroba bukszpanu o podobnej nazwie, co wyżej opisana, ale ma podłoże nie fizjologiczne, a wynikające z ataku patogenów. Wiosną, z chwilą rozpoczęcia wzrostu, liście najmłodszych pędów bukszpanu przebarwiają się na jasnozielono, a następnie na żółtobrązowo. Na pędach pojawiają się brązowe, szybko powiększające się plamy, niekiedy widoczne są one na całym obwodzie pędu, którego część powyżej miejsca infekcji zamiera.
Plamistość liści bukszpanu - na brzegu blaszek liściowych pojawiają się pojedyncze, białe lub jasnobrązowe okrągłe plamy, niekiedy zlewają się one ze sobą i obejmują całą powierzchnię liścia, na górnej stronie blaszki liściowej widoczne są czarne skupienia zarodników grzyba, z czasem liście i pędy mogą obumierać.
Najczęściej występujące szkodniki:
Miodówka bukszpanowa - jest to popularny szkodnik na bukszpanie. Liście bukszpanu zwijają się i wyglądem przypominają kapuściane główki, szkodnik podczas żerowania wydziela rosę miodową i wosk w postaci śnieżnobiałych poskręcanych nici. Zniszczenia te powodują larwy i osobniki dorosłe miodówki bukszpanowej
Ćma bukszpanowa- to szkodnik, który pochodzi ze wschodnich krańców Azji. W naszym kraju pojawił się zaledwie kilka lat temu i od razu przyniósł znaczne szkody. Największe zagrożenie dla bukszpanów stanowią zielone gąsienice, które początkowo wygryzają tylko miękisz liści, a z czasem obgryzają je całkowicie. Szkodnikom towarzyszy charakterystyczna przędza przypominająca pajęczynę oraz liczne grudki odchodów. Nie chronione rośliny z czasem całkowicie zasychają i zamierają.
W walce ze szkodnikiem stosuje się opryski chemiczne przy użyciu preparatu Mospilan 20SP lub Polysect 005SL Ultra. Należy pamiętać o dokładnym przeprowadzeniu zabiegu. Opryskać należy także wewnętrzne partie krzewu.
