TURKUĆ PODJADEK (Gryllotalpa gryllotalpa) - jest to owad o silnej, krępej budowie ciała, barwy brunatnej, długości 35-50 mm. Przedtułów jest silnie wykształcony z łopatowatymi, grzebnymi nogami pierwszej pary. Skrzydła pierwszej pary są skórzaste, mniejsze niż drugiej pary, które są pergaminiaste i siateczkowato użyłkowane.
Larwa jest podobna do postaci dorosłej, początkowo bezskrzydła. Zimują larwy i osobniki dorosłe w glebie. Samice składają jaja „gniazdowo” do gleby na głębokość 10-20 cm, w okresie od czerwca do lipca. Płodność samicy wynosi od 150 do 500 jaj. Po rozwoju embrionalnym, trwającym 7-21 dni, następuje stopniowy wzrost larwy, który trwa przez cały sezon wegetacyjny. W roku rozwija się 1 pokolenie.
Objawy
Jest to gatunek polifagiczny, występuje najliczniej na terenach wilgotnych, w inspektach i w szklarniach. Larwy i osobniki dorosłe drążą podziemne korytarze, podrywając przy tym młode rośliny, które więdną i zasychają, przegryzają i wygryzają młode korzenie i bulwy roślin.
Rośliny żywicielskie
Turkucie uszkadzają korzenie, kłącza lub bulwy większości roślin uprawnych.
Sposoby zwalczania
Niestety nie ma zarejestrowanych środków chemicznych do zwalczania turkucia podjadka. Skutecznym sposobem jest mechaniczne ich niszczenie. Miejsca występowania gniazd turkucia można poznać po lekko wzniesionej ziemi. Ponadto rośliny rosnące w pobliżu są zwykle w kiepskiej kondycji i usychają.
W wyłapaniu szkodników, zwłaszcza w okresie jesiennym pomoże zakopanie w ziemi niewielkich ilości obornika końskiego. Obornik rozkładając się wytwarza dużo ciepła, a turkucie szukają takich miejsc na przezimowanie. Tuż przed zamarznięciem gleby należy usunąć obornik wraz ze szkodnikami.
Innym sposobem na ochronę grządek przed wizytami turkucia jest wyłożenie dookoła i na samych grządkach gałązek olszy czarnej, której woni turkucie bardzo nie lubią.
