Grusza

Grusza najlepiej udaje się na stanowisku słonecznym. Wówczas owoce lepiej dojrzewają. Miejsca przeznaczone pod uprawę powinny być zasłonięte od wiatrów i ciepłe.

Uprawne odmiany gruszy wymagają głęboko uprawionej gleby, przepuszczalnej, żyznej i zasobnej w składniki mineralne. W ostatnich latach wprowadzono wiele odmian na podkładkach skarlających, dzięki czemu można uzyskać owoce na drzewkach 1,8 do 2,5 m wysokości. Ważne jest utrzymanie prostopadłych do przewodnika odgałęzień (zapobiega to łamaniu się gałęzi bocznych pod obciążeniem owoców), poprzez obciążanie odrostów bocznych ciężarkami zawieszonymi na 2/3 długości oraz cięcie odrostów 2 rzędu na 3 oczko od pędu bocznego.

Rdza gruszy - na młodych liściach pojawiają się jaskrawe, pomarańczowe plamy, na których z czasem tworzą się stożkowate zgrubienia z zarodnikami. Choroba przenosi się na grusze z jałowców.

Parch gruszy - wczesną wiosną na spodach liści pojawiają się oliwkowe, czerniejące plamy, ulokowane wzdłuż nerwów głównych. Dojrzewające gruszki ulegają deformacjom, stają się twarde i pękają.

Rak drzew owocowych - kora na jednorocznych pędach, konarach i pniach zapada się, tworząc nekrotyczne rany, wokół których powstają charakterystyczne zgrubienia. Jesienią i zimą można zaobserwować na korze czerwone owocniki grzyba, wiosną i latem zaś żółte konidia. Porażone gałęzie wycinamy i zabezpieczamy rany. W okresie bezlistnym warto opryskiwać drzewa preparatami miedziowymi.

Miodówka gruszowa - powoduje nierozwijanie się i marszczenie blaszek liściowych. Wzrost pędów zostaje zahamowany. Mogą doprowadzić do opadania zawiązków owoców.

Wzdymacz gruszowy - to szpeciel powodujący zniekształcenia liści. Liście marszczą się i zaginają do środka. Pod spodem liści widoczne jest ich ordzawienie.

Podskórnik gruszowy - to szpeciel, który żeruje przede wszystkim na pąkach liściowych i liściach. Na liściach pojawiają się jasne pęcherzyki, które z czasem brunatnieją. Na owocach pojawiają są czerwonawe plamki.