Świerk pospolity

Świerk pospolity nie ma dużych wymagań świetlnych. Dobrze będzie rósł w pełnym słońcu, jak i w półcieniu, a nawet cieniu. Dla prawidłowego wzrostu świerka wystarcza mała ilość ciepła i stosunkowo krótki okres wegetacyjny. Wykazuje on dużą odporność na mrozy zimowe i ma niskie wymagania dotyczące ciepła w ciągu lata. Świerk w naszym klimacie źle znosi jednak, na powierzchni odsłoniętej, późne przymrozki wiosenne.

Wymagania glebowe świerka są umiarkowane pod warunkiem, że wilgotność gleby jest dostatecznie wysoka. Optymalne warunki rozwoju osiąga na glebach świeżych, powstałych z glin spiaszczonych, głębokich, średnio zasobnych, niezbyt kwaśnych. Świerki są wrażliwe na letnie susze (powstają na pniach pęknięcia spowodowane suszą i usychają wierzchołki drzew).

Brunatnienie igieł świerka – na porażonych igłach świerka pojawiają się jasne, a następnie brunatniejące plamy. W wyniku porażenia chore igły mogą opadać.

Ochojnik świerkowo-modrzewiowy – mszyce te są ważnymi szkodnikami świerka oraz modrzewia. W efekcie żerowania owadów na pędach tworzą się charakterystyczne galasy przypominające swoim wyglądem szyszki, które początkowo są ubarwione na zielono, a następnie brązowieją. Przy małym porażeniu galasy te można usuwać ręcznie.

Ochojnik zielony – szkodniki te występują tylko na świerku. Objawem żerowania są również charakterystyczne galasy. Na roślinie widoczny jest także woskowy nalot.

Mszyca świerkowa zielona – szkodniki żerują na dolnej stronie igieł i powodują zmianę zabarwienia igieł na żółto. Porażone igły mogą opadać.

Przędziorek sosnowiec – roztocze żerują na igłach, powodując osłabienie igieł oraz jaśniejsze punktowe przebarwienia od jasnozielonego do żółtobrunatnego. W następstwie żerowania igły opadają.