Żywotnik (tuja, thuja) - uprawa, pielęgnacja, nawożenie

Żywotnik (tuja)

ŻYWOTNIK (ThujaL.) – jest to rodzaj zaliczany do roślin iglastych z rodziny cyprysowatych. W naturalnych siedliskach Ameryki Północnej niektóre drzewa z tego rodzaju osiągają do 50 – 60 metrów wysokości. Najważniejszymi, najliczniej reprezentatywnymi gatunkami z tego rodzaju występującymi w Polsce są żywotnik zachodni (Thuja occidentalis) oraz żywotnik wschodni (Thuja orientalis). Są to zimozielone drzewa lub krzewy o stożkowej koronie niezastąpione w nasadzeniach żywopłotowych (szczególnie żywotnik zachodni) o żądanej średniej wysokości do 3 – 5 metrów. Gałązki szczelnie pokryte łuskami / igłami w różnych odcieniach zieleni do łusek w kolorze żółtym czy białym. Kształty bardzo zmienne w zależności od odmiany kolumnowy, wąski, kulisty czy jajowaty. Gałęzie są spłaszczone, ułożone w jednej płaszczyźnie. Szyszki na gałązkach są koloru jasnobrązowego wraz z dojrzewaniem ciemnobrązowe o kształcie podłużnym czy jajowatym. Najładniejsze i najpopularniejsze odmiany na naszych ogrodach to żywotnik zachodni odmiana Smaragd, Brabant, Aurescens, Globosa, Compacta oraz Hoseri i Columna. Powyższe odmiany są sadzone ze względu na dekoracyjny wygląd przez cały rok kalendarzowy. Można wykorzystać poszczególne odmiany jako szpalery, żywopłoty oraz jako elementy małej architektury zieleni w tle dla rabat kwiatowych, trawników, małych ogródków czy skalniaków. Oprócz walorów estetycznych żywotniki mają pozytywną cechę związaną z dużą odpornością na zanieczyszczenia wielkomiejskie oraz odporności na szkodniki i choroby grzybowe.

Stanowisko

Tak jak przy innych roślinach planując nasadzenia żywotników powinniśmy wyjść od składu, zasobności i właściwości gleby jaką mamy w swoim ogrodzie oraz czy są to stanowiska nasłonecznione czy zacienione. Przy określaniu wymagań co do gleby powinniśmy rozgraniczyć wymagania co do żywotnika zachodniego i żywotnika wschodniego. Żywotnik zachodni wymaga świeżej, przepuszczalnej gleby piaszczysto – gliniastej o odczynie wapiennym, żywotnik wschodni woli glebę bardziej wilgotną (jest bardziej wrażliwy na suszę oraz upały) a gleba powinna być odczynu lekko kwaśnego do obojętnego.

Wymagania

Żywotniki bardzo źle znoszą zachwaszczenie i aby ograniczyć wzrost tych niepożądanych roślin oraz przy okazji ograniczyć parowanie wody z gleby należy wokół nasadzeń rozłożyć kilkucentymetrową warstwę kory Np. Kory dekoracyjnej TARGET. Okrywa ta także w okresie szczególnie niskich temperatur będzie stanowić warstwę ochronną systemu korzeniowego przed przemrożeniami. Wczesną wiosną wszystkie egzemplarze przemrożone po stresie związanym z niskimi temperaturami traktujemy bioregulatorem SUPERPLON K w celu uzdrowienia i przywrócenia funkcji fizjologicznych w roślinie. W trakcie wegetacji do nawożenia doskonale nada się nawóz ZADBANE IGLAKI do iglaków i tui. Naturalna krzemionka zawarta w bazalcie wzmacnia ściany komórkowe roślin i tym samym uodparnia rośliny na działanie szkodników czy chorób.

Najczęściej występujące choroby:

Zamieranie pędów żywotnika - wierzchołki roślin przybierają barwę żółtobrązową, a później brązową. Czasami całe mniejsze rośliny giną i brązowieją. Do zamierania większych roślin dochodzi rzadko. Objawy są podobne do powodowanych przez mróz lub niedostatek światła. W przypadku omawianej choroby pojawiają się jednak również owocniki. U podstawy zamarłych pędów, a czasem też na szarobrunatnych częściach martwych gałązek powstają warstwiaki grzyba widoczne w postaci drobnych czarnobrunatnych grudek.

Najczęściej występujące szkodniki:

Przędziorek sosnowiec - szkodnik wysysa soki z igieł drzew iglastych, które żółkną, a następnie brązowieją i opadają. Późną wiosną i na początku lata, szczególnie przy słonecznej i suchej pogodzie widać pierwsze objawy jego żerowania. Zanim spowodują nieodwracalne gołożery należy rozpocząć jego zwalczanie.